|
1741 een cruciaal
jaar
1741 is een cruciaal jaar in het leven
van Handel. Hij schreef de opera Deidamia in de
wetenschap dat het de laatste zou zijn. Londen
was uitgekeken op de Italiaanse opera. Als
theaterman in hart en nieren deed hem dit pijn.
Het liefst had hij nog meer opera's geschreven.
Daar lag zijn hart. Dit betekende echter niet
dat Handel uitgespeeld was. Hoewel hij overwoog
om terug te keren naar Duitsland, besloot hij om
te blijven. Hij was een volhouder, iemand die
zich niet gauw opzij liet zetten. Eerder had hij
al enkele oratoria geschreven met Bijbelse
verhaalthema's en die waren succesvol gebleken.
Première
in Dublin
Op uitnodiging van de koning van Ierland schreef
hij een nieuw Bijbels oratorium samen met
Charles Jennens. Ditmaal geen verhaal maar een
verzameling beschouwende Bijbelfragmenten uit
het Oude en Nieuwe Testament, uit te voeren
tijdens de Goede Week voor Pasen. Handel greep
deze uitnodiging gretig aan, hij vond het een
verademing om weg uit Engeland te gaan. In
Ierland werd hij veel meer op handen gedragen.
Hij schreef de Messiah in drie weken tijd en de
première een jaar
later In Dublin op 13 april werd een enorm
succes.
Opbouw
Messiah bestaat uit drie delen:
1. verkondiging van de Messias
2. dood, opstanding en verrijzenis
3. wederkomst
Messiah is een zgn. anthem-oratorium. Het gaat
niet om een verhaal maar om een lofprijzing.
Handel heeft in de loop der jaren diverse
wijzingen aangebracht, waardoor er in feite geen
definitieve versie bestaat.
|
|
Opera
of oratorium?
Messiah is een oratorium
en ook met die intentie geschreven door Handel
in 1741. Messiah
is geen verhaal, het bevat geen woord over Jezus
of zijn leven. Messiah bestaat uit
meditatieve bijbelfragmenten en gaat over
verwachting, hoop, lijden, dood, verrijzenis en
openbaring met alle bijbehorende emoties. Het
zijn deze affecten die in deze compleet gezongen
toneelversie worden gevisualiseerd door
alledaagse personages.
Anders dan de bekende Messiah's
Deze Messiah is anders dan die u gewend
bent. U ziet een danser die het lijden, de dood
en de opstanding verbeeldt, twee mannen die zijn
broers lijken te zijn, echtgenotes die kampen
met verlies en overspel, een dominee die meer
lijkt te weten, een kind dat een engel speelt en
een doofstom meisje dat ons iets lijkt te willen
vertellen. Of wil ze alles vertalen met
handgebaren? We weten het niet. Net zomin als we
weten wat er tussen de volwassen mensen speelt.
Dat geldt ook voor het koor dat in deze
toneelversie een eigen rol speelt.
Visualisatie van affecten
Regisseur Claus Guth en dirigent Jean-Christophe
Spinosi hebben gekozen voor een eigentijdse
aanpak, waarbij de vraag centraal staat hoe de
mens in deze tijd reageert op verraad, verlies,
dood en de vraag naar God. Dit alles roept angst
en droefheid maar ook vreugde en welbehagen op.
De personages die door de regisseur zijn
ingezet, vertolken deze vanuit hun persoonlijk
gevoel en hun persoonlijke situatie.
|
